Country:

Greece

Court:

Civil Court of Appeal of Athens, 9671/1998, No 289710

Topics:

Damage to the product itself, non-material damage, Contractual liability, Tort liability, Supplier as producer

Articles:

Art. 9(b) - (non-material damage)

Art. 13

Facts:

The consumer bought a car with defective tires which were prone to deflate unexpectedly. He complained to the car supplier and was subsequently promised to have them replaced; the promise was never effected. Few days later, while driving on the highway, the left front tyre went unexpectedly flat causing loss of control of the car and a subsequent collision against the highway barrier. The consumer suffered serious injuries and moral damage, and sued the supplier for a) the total costs of repair of the car, b) the loss of the value of the car after the accident and c) for the moral damage suffered. An appeal was brought by the supplier, because the Court of First Instance applied the Act 2251/1994 even though the damage was to the product itself and caused moral damage, and the Act excludes to regulate those two aforementioned issues. The Court of Appeal allowed the appeal but granted damages in tort.

Legal questions:

(1) Can the consumer claim compensatory damages when the damage is to the defective product itself, based on Article 6(1)-(7) of the Act 2251/1994 (implementing the Directive)?

(2) Can the consumer claim compensatory damages when he suffered moral damage based on Article 6(1)-(7) of the Act 2251/1994 (implementing the Directive)?

(3) Can the general law of the obligations (contract - tort) be applied where the damage is to the defective product itself or where the consumer suffers moral damage because of the defective product?

Decisions:

(1) According to article 6(6) provides that damage caused by the product includes "death or personal injury, as well as damage to or destruction of any item of property of the consumer, other than the defective product itself..." (implementing Directive art.9(2)). Hence, it is clear that the Act makes it clear that the consumer cannot claim damages based on the provisions of the Act.

(2) Similarly, art.6(7) of the Act provides that " the satisfaction of moral damage is governed by the principles of the law of tort. The same applies to pshychiatric injury caused by reason of death" (implementing the provision of Directive Art.9(b)ii that "this Article shall be without prejudice to national provisions relating to non-material damage".) Thus, a claim for moral damage cannot be based on the Act.

(3) The general law of obligations can be applied:viz. Art.513,534,535,540 and 543 of the Civil Code on the law of Contract, grant the right to the consumer to demand a) the "reversal" of the sale, or b) the decrease of the consideration or c) the compensation for the non-execution of the contract where the product bears basic defects, which nullify of diminish the value or use of the product. While for a) and b) the existence of the basic defect suffices, notwithstanding the fault of the supplier, for c) the consumer must prove that a) the defect was present during the conclusion of the sale and b)the seller was aware, or ought to be aware, of the defect. On that very ground, the CoA granted compensation for claims (a) and (b) establishing that the seller ought to be aware of the defect.

Moreover, as for the moral damage, a claim can be brought in tort for an action which, as such, and without a prexisting contractual relationship, would have been illegal, as breaching the "general duty of care not to cause damage..." (art.914 CC). On that ground, the Court granted 200.000 drachmae (€586) for "moral damage".

Original text:

9671/1998 ΕΦ ΑΘ (289710)#

Δ/ΝΗ/2000 (535) Πώληση. Ευθύνη παραγωγού για κάθε ζημία που οφείλεται στο ελάττωμα του προϊόντος του. Εννοια παραγωγού. Περιστατικά. Πώληση ελαττωματικού αυτοκινήτου. Φθορές και βλάβες αυτοκινήτου και σοβαρός τραυματισμός του οδηγού εξαιτίας των ελαττωματικών ελαστικών του αυτοκινήτου. Ευθύνη του πωλητή και κατά τις διατάξεις περί αδικοπραξίας. Δεκτή η αγωγή για καταβολή αποζημίωσης και χρηματικής ικανοποίησης για ηθική βλάβη.

ΕφΑθ 9671/1998

Εισηγητής: Γεώργιος Γεωργάτος.

Απόσπασμα : ................................................

Κατά τις διατάξεις των παρ. 1, 2, 3, 6 και 7 του άρθρου 6 του νέου N. 2251/1994 "Για την ροστασία του καταναλωτή", ο παραγωγός ευθύνεται για κάθε ζημία, που οφείλεται στο ελάττωμα του προϊόντος του. Ως παραγωγός θεωρείται ο κατασκευαστής τελικού προϊόντος, καθώς και κάθε πρόσωπο, που εμφανίζεται ως παραγωγός του προϊόντος, επιθέτοντας σ' αυτό την επωνυμία, το σήμα ή άλλο διακριτικό του γνώρισμα. Οποιος εισάγει ένα προϊόν για πώληση στα πλαίσια της επαγγελματικής εμπορικής του δραστηριότητας ευθύνεται όπως o παραγωγός. Στη ζημία της παρ. 1 περιλαμβάνεται η λόγω θανάτου ή σωματικής βλάβης, καθώς και η βλάβη ή καταστροφή εξ αιτίας του ελαττωματικού προϊόντος κάθε περιουσιακού στοιχείου του καταναλωτή, εκτός από το ίδιο το ελαττωματικό προϊόν, εφόσον κατά τη φύση του προοριζόταν και πραγματικά ρησιμοποιήθηκε από το ζημιωθέντα για προσωπική του χρήση ή κατανάλωση. H ικανοποίηση όμως της ηθικής βλάβης διέπεται ειδικώς από τις διατάξεις που ισχύoυν για τις αδικοπραξίες (παρ. 7). Από το συνδυασμό των διατάξεων αυτών συνάγεται ότι ο παραγωγός ενός προϊόντος, με τον οποίο εξομοιώνεται ως προς την ευθύνη και ο εισαγωγέας προς πώληση του προϊόντος, ευθύνεται

εξ αιτίας ελαττώματος του προϊόντος, που εισήγαγε και πώλησε, για κάθε ζημία που προκαλείται από το ελαττωματικό αυτό προϊόν και συνίσταται είτε στην πρόκληση θανάτου ή σωματικών λαβών οποιουδήποτε προσώπου, σύμφωνα με τα άρθρα 928 έως 930 AΚ, είτε στη βλάβη ή καταστροφή κάθε περιουσιακού στοιχείου οποιουδήποτε προσώπου, εκτός από το ίδιο το ελαττωματικό προϊόν. Δηλαδή πρέπει να πρόκειται για ζημία σε άλλα περιουσιακά στοιχεία, που προορίζονται και χρησιμοποιήθηκαν από το ζημιωθέντα για προσωπική του χρήση ή κατανάλωση και όχι για ζημία στο ίδιο το ελαττωματικό προϊόν. Ο αγοραστής του προϊόντος επομένως δεν δικαιούται αποζημίωση, με βάση τις πιο πάνω διατάξεις και για τη ζημία που προκαλείται στο προϊόν του αυτό καθ' εαυτό εξ αιτίας του ελαττώματός του, ούτε κατά συνέπεια και χρηματική ικανοποίηση με βάση τις ίδιες διατάξεις, για την ηθική βλάβη που υπέστη από την ελαττωματική κατασκευή του προϊόντος αυτού (βλ. AΠ 1337/1997 προσκομιζόμενη ομοίως αποφαινομένη από του αυτού ζητήματος κατά τον προϊσχύσαντα ν. 1961/91 για την προστασία επίσης του καταναλωτή).

Περαιτέρω από τις διατάξεις των άρθρων 513, 534, 535, 540 και 543 του AΚ προκύπτει ότι στη σύμβαση της πωλήσεως, που μπορεί να έχει ως αντικείμενο και πράγμα κατ' είδος ορισμένο, αν αυτό (πράγμα) έχει ουσιώδη πραγματικά ελαττώματα, που αναιρούν ή μειώνουν, oυσιωδώς την αξία ή τη χρησιμότητά του, παρέχεται στον αγοραστή, διαζευκτικά, το δικαίωμα να απαιτήσει είτε την αναστροφή της πώλησης είτε τη μείωση του τιμήματος είτε αποζημίωση για μη εκτέλεσης της συμβάσεως. Αλλά, ενώ για την άσκηση του δικαιώματος αναστροφής της πώλησης ή μείωσης του

τιμήματος, που παρέχει στον αγοραστή το άρθρο 540 AΚ, αρκεί η ύπαρξη oυσιώδους πραγματικού ελαττώματος ή έλλειψη συνομολογημένης ιδιότητας κατά το χρόνο που o κίνδυνος μεταβαίνει στον αγοραστή, δηλαδή κατά την παράδοση του πράγματος, ανεξάρτητα από πταίσμα του πωλητή, για τη θεμελίωση της αξίωσης αποζημίωσης του αγοραστή, για μη εκτέλεση της σύμβασης, απαιτούνται από τη διάταξη του άρθρου 543 AΚ δυo πρόσθετα στοιχεία, ήτοι: α) το πραγματικό ελάττωμα να υπήρχε και κατά τη σύναψη της πώλησης και β) ο πωλητής να εγνώριζε ή να ώφειλε να γνωρίζει την ύπαρξη του ελαττώματος αυτού κατά το χρόνο τούτο (Βλ. Σπηλιόπουλος ΕρμAΚ, στο άρθ. 543 αρ. 8, 9, Γεωργιάδης-Σταθόπουλος στο άρθ. 543 παρ. 3, ΕA 2881/93 ΕλλΔνη 35.420).

H αποζημίωση την οποία o αγοραστής δικαιούται να απαιτήσει στην περίπτωση αυτή δεν περιλαμβάνει τη ζημία που προέρχεται από τη μη εκτέλεση ολοσχερώς της σύμβασης, αλλά μόνο εκείνη που προκαλείται σ' αυτόν από το πραγματικό ελάττωμα ή την έλλειψη της συμφωνημένης ιδιότητας (Καυκά Εν. Δικ. άρθ. 543 παρ. 3, 561, Αποστολίδη ΕνοχΔ άρθ. 543 αρ. 10, AΠ 971/1977 NoΒ 26. 897, ΕA 12669/1989 ΕλλΔνη 35. 491). Εξάλλου μόνη η αθέτηση προϋφισταμένης ενοχής δεν συνιστά και αδικοπραξία. Είναι όμως δυνατόν μία ζημιογόνα ενέργεια (πράξη ή παράλειψη), με την οποία παραβιάζεται η σύμβαση, να θεμελιώνει συγχρόνως και ευθύνη από αδικοπραξία. Τούτο συμβαίνει όταν η ενέργεια αυτή καθ' αυτή και χωρίς την προϋπάρχουσα συμβατική σχέση θα ήταν παράνομη, ως αντίθετη προς το γενικό καθήκον, που επιβάλλει το άρθρο 914 AΚ, να μην προκαλεί κανένας υπαίτια ζημία σε άλλον ή ακόμη πιο γενικά όταν η ενέργεια, χωρίς να συνιστά παράβαση συγκεκριμένου απαγορευτικού ή επιτακτικού κανόνα δικαίου, είναι αντίθετη στο γενικότερο πνεύμα του ή στις εν γένει επιταγές της έννομης τάξης, εφόσον ενέχει παράβαση των γενικών υποχρεώσεων, που επιβάλλουν να μην προσβάλλει κανένας το πρόσωπο ή τα προστατευόμενα αγαθά του άλλου. Οπως συμβαίνει και όταν ο υπαίτιος με προηγούμενη πράξη του εδημιούργησε κίνδυνο ζημίας άλλου και παραλείπει να λάβει τα επιβαλλόμενα από τις περιστάσεις αποτρεπτικά μέτρα, ενώ ήταν υπόχρεος από τη δικαιοπραξία ή

έστω από την καλή πίστη κατά την κρατούσα κοινωνική αντίληψη. H ευθύνη από την αδικοπραξία θα κριθεί κατά τους γενικούς περί αδικοπραξιών όρους (Μπαλή ΓενΑρχ παρ. 139, Καυκά ΕνοχΔ, άρθ. 914 παρ. 3, ΟλAΠ 967/1973 ΝοB 22.505, ΕφΑθ 12669/1989 ΕλλΔνη 35.491).

Στην προκειμένη περίπτωση o ενάγων και ήδη εφεσίβλητος με την ένδικη από 8.12.1995 αγωγή του, επί της οποίας εκδόθηκε η εκκαλουμένη απόφαση, ισχυρίστηκε ότι η εναγόμενη εταιρεία "ΒΙΑΜAΞ A.B.Ε.A." πώλησε και παρέδωσε σ' αυτόν ένα αυτοκίνητο Ι.Χ.Ε., εργοστασίου κατασκευής "RΟVΕR", τύπου "416 GTI XW", αντί τιμήματος 6.556.000 δραχμών, ότι το αυτοκίνητο αυτό, που είχε εισαγάγει η εναγομένη από το εξωτερικό, είχε oυσιώδη πραγματικά ελαττώματα που εξέθεταν τον οδηγό του και τους επιβαίνοντες σ' αυτό ακόμη και σε κίνδυνο ζωής και συγκεκριμένα ότι τα ελαστικά του ήταν μειωμένης αντοχής και αδικαιολόγητα εμφάνιζαν απώλεια αέρα (ξεφούσκωναν), καθώς και ότι τα ελαττώματα αυτά κατά τον άνω χρόνο της πώλησης και παράδοσης του αυτοκινήτου γνώριζαν οι νόμιμοι εκπρόσωποι της εναγομένης και παρ' όλα αυτά δεν του επισήμαναν το θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχε. Περαιτέρω ισχυρίσθηκε και ότι στις 6.6.1994, ενώ αυτός οδηγούσε το προαναφερόμενο αυτοκίνητο επί της Εθνικής Οδού Θεσσαλονίκης-Σερρών με κατεύθυνση προς Σέρρες, διερράγη το εμπρόσθιο αριστερό ελαστικό αυτού με αποτέλεσμα να εκτραπεί το όχημα από την πορεία του και να επιπέσει στο τσιμεντένιο διαχωριστικό διάζωμα της οδού και τέλος ότι από την πρόσκρουση αυτή, που οφείλεται στην ελαττωματική κατασκευή των ελαστικών, το εν λόγω αυτοκίνητο υπέστη φθορές και βλάβες και o ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά. Ακολούθως ζήτησε να υποχρεωθεί η εναγομένη να του καταβάλει: α) το ποσό των 2.478.963 δραχμών, το οποίο δαπάνησε για την αποκατάσταση των αναφερόμενων ζημιών του αυτοκινήτου του (ανταλλακτικά και εργασίες), β) το ποσό των 1.227.037 δραχμών, κατά το οποίο μειώθηκε η αξία του αυτοκινήτου του, παρά τις γενόμενες επισκευές και γ) το ποσό των 1.150.000 δραχμών, ως χρηματική ικανοποίηση, λόγω της ηθικής βλάβης, που υπέστη από τον τραυματισμό του. Συνολικά από τις προαναφερόμενες αιτίες ζήτησε να υποχρεωθεί η εναγομένη να του καταβάλει το ποσό των 4.956.000 δραχμών, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής. Με το περιεχόμενο και αίτημα αυτό η αγωγή είναι νόμιμη, στηριζόμενη ως προς τα υπό στοιχεία α' και β' ως άνω κονδύλια στις προαναφερόμενες διατάξεις του AΚ, που αφορούν την ευθύνη του πωλητή για πραγματικό ελάττωμα του πωλουμένου πράγματος και ως προς το υπό στοιχείο γ' κονδύλιο (χρηματ. ικανοποίησης, λόγω ηθικής βλάβης από τον τραυματισμό) στις διατάξεις περί αδικοπραξιών (914 και 932 AΚ) και όχι στις διατάξεις του άρθρου 6 N. 2251/1994 "Για την Προστασία των Καταναλωτών". Ο νόμος αυτός στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορεί να εφαρμοστεί κατά τα αναφερόμενα στην αρχή αυτής της απόφασης, αφού πρόκειται για ζημία στο ίδιο το ελαττωματικό προϊόν και ηθική βλάβη που ρητώς κατά το νόμο αυτό προϋποθέτει αδικοπραξία και επιφυλάσσονται οι όροι αυτής στο ζήτημα αυτό. Συνεπώς το πρωτοβάθμιο δικαστήριο, που δέχθηκε ότι η αγωγή στηρίζεται και στις διατάξεις του άρθρου 6 του ως άνω Νόμου (2251/1994) έσφαλε. Αυτό όμως δεν εμποδίζει το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο στα πλαίσια της αυτεπάγγελτης έρευνας να αναζητήσει την αληθινή νομική βάση της αγωγής με βάση τα ίδια εκτιθέμενα πραγματικά περιστατικά. Γι' αυτό πρέπει να αντικατασταθεί η προαναφερόμενη εσφαλμένη αιτιολογία της εκκαλουμένης με την ως άνω σωστή.

H εναγομένη, στα πλαίσια της δίκης που ανοίχθηκε με την αγωγή, με την από 24.9.1996 ροσεπίκληση σε αναγκαστική παρέμβαση και την ενωμένη με αυτή αγωγή, ζήτησε να παρέμβει η προσεπικαλούμενη εταιρεία "ΕLTPAΚ A.E.", η οποία εισάγει στην εταιρεία τα ελαστικά των αυτοκινήτων "RΟVΕR", που κατασκευάζει η εταιρεία "DUNLΟP" και σε περίπτωση που γίνει δεκτή η παραπάνω αγωγή, να υποχρεωθεί να της καταβάλει ό,τι ήθελε υποχρεωθεί αυτή να καταβάλει στον ενάγοντα, με το νόμιμο τόκο από της καταβολής. H προσεπίκληση αυτή και η μετ' αυτής ενωμένη αγωγή αποζημιώσεως είναι μη νόμιμη, διότι όπως προκύπτει από το περιεχόμενο της ίδιας (πpοσεπίκλησης) αυτή στηρίζεται ευθέως στο ότι τα συγκεκριμένα ελαστικά εισήχθησαν στην Ελλάδα ενσωματωμένα στο προαναφερμμενο αυτοκίνητο, από μόνη την εναγομένη και περαιτέρω η προσεπικαλουμένη δεν κατασκευάζει ελαστικά, αλλά συνεργάζεται με την κατασκευάστρια "DUNLΟP" και συνεπώς δεν υπέχει θέση δικονομικού εγγυητή (άρθ. 88 ΚΠολΔ), όπως σωστά δέχθηκε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο και o πέμπτος λόγος της έφεσης, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα είναι αβάσιμος και απορριπτέος.

Αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: H εναγόμενη εταιρεία, η οποία εισάγει από το εξωτερικό τα αυτοκίνητα του εργοστασίου κατασκευής "RΟVΕR", πώλησε στις 27.12.1993 και παρέδωσε στις 28.12.1993 στον ενάγοντα, μέσω της αντιπροσώπου της στην πόλη των Σερρών ομορρύθμου εταιρείας με την επωνυμία "ΜΙΧ. Κ. ΚAΙ ΣΙA Ο.Ε.", ένα αυτοκίνητο και συγκεκριμένα το υπ' αριθ. κυκλ. ΕΡΕ-2993 Ι.Χ.Ε. αυτοκίνητο του πιο πάνω εργοστασίου, τύπου "416 GTI WX" και εκδόθηκε προς τούτο το υπ' αριθμ. 8947/12.12. 1993 τιμολόγιο πωλήσεως. Πριν περάσουν δέκα πέντε (15) ημέρες από την παραλαβή του αυτοκινήτου και ενώ αυτό είχε διανύσει μόλις 420 χιλιόμετρα, ο ενάγων παρατήρησε, ότι το εμπρόσθιο δεξιό ελαστικό του, κατασκευής του εργοστασίου "DUNLOP", εμφάνιζε απώλεια αέρα, χωρίς λόγο και τελικά ξεφούσκωσε. Το ίδιο συνέβη και με το αριστ. εμπρόσθιο ελαστικό. Αμέσως διαμαρτυρήθηκε στην αντιπρόσωπο της εναγομένης στις Σέρρες και αυτή τον παρέπεμψε στο συνεργείο, που διατηρούν στην ίδια πόλη, οι αδελφοί Μπ., πλην όμως τα ελαστικά συνέχιζαν να εμφανίζουν το ίδιο πρόβλημα. Στη συνέχεια, όταν παρουσιάστηκε πρόβλημα και σε τρίτο ελαστικό, ήλθε σε επαφή με την εναγομένη, η οποία απέστειλε στις Σέρρες στις 28.5.1994 τον τεχνικό διευθυντή της στη Θεσσαλονίκη Γ.Ρ. Ο τελευταίος, αφού επιθεώρησε τα ελαστικά του εν λόγω αυτοκινήτου, υποσχέθηκε στον ενάγοντα ότι η εναγομένη θα αντικαταστήσει ένα ελαστικό και ότι αν και τα υπόλοιπα δεν αλλάζουν, διότι είναι καλά, αυτός θα προσπαθήσει να τον εξυπηρετήσει. Νέα ελαστικά όμως δεν έστειλε η εναγομένη. Λίγες ημέρες αργότερα και συγκεκριμένα στις 6.6.1994, ενώ o ενάγων, οδηγώντας το πιο πάνω αυτοκίνητο, εκινείτο στην οδό Θεσσαλονίκης-Σερρών, με κατεύθυνση προς Σέρρες, μπροστά στο εργοστάσιο "ΤIΤAN", διερράγη το εμπρόσθιο αριστερό ελαστικό, με απότέλεσμα παρά τις προσπάθειές του να συγκρατήσει το αυτοκίνητο, να επιπέσει αυτό με το εμπρόσθιο μέρος του στο τσιμεντένιο διαχωριστικό διάζωμα των δύο ρευμάτων. Από την πρόσκρουση αυτή τραυματίσθηκε o ενάγων, ο οποίος υπέστη μετατόπιση σπονδύλου, κάκωση κεφαλής και οσφυαλγία και νοσηλεύτηκε από 6.6.1994 έως 9.6.1994 στο Νοσοκομείο "ΑΓΙΟΣ ΠAΥΛΟΣ" Θεσσαλονίκης και ακόμη το αυτοκίνητό του υπέστη σημαντικές βλάβες. Η ως άνω πρόσκρουση με τις προαναφερόμενες συνέπειες οφείλεται αποκλειστικά στην ελαττωματική κατασκευή των ελαστικών του αυτοκινήτου. Το ουσιώδες αυτό πραγματικό ελάττωμα της μειωμένης αντοχής των ελαστικών, που υπήρχε κατά το χρόνο της πώλησης του αυτοκινήτου (και κατά το χρόνο της παράδοσης) σε κάθε περίπτωση ώφειλαν να γνωρίζουν οι νόμιμοι εκπρόσωποι της εναγομένης, οι οποίοι κατά τας αρχάς των υγιών συναλλακτικών ηθών και της καλής πίστης πριν παραδώσουν το αυτοκίνητο στον ενάγοντα όφειλαν να το ελέγξουν και ως προς την αντοχή και την καλή κατασκευή των ελαστικών, που είχαν ενσωματωθεί σ' αυτό, δεδομένου μάλιστα ότι είχαν τουλάχιστον υποψία για την ύπαρξη του ελαττώματος, αφού ορισμένα ελαστικά, που χρησιμοποιούνται στα αυτοκίνητα "RΟVΕR" της εταιρείας "DUNLOP", είχαν ήδη παρουσιάσει προβλήματα, όπως συνομολογείται. Συγκεκριμένα το έτος 1993 η εναγομένη, μετά από σχετικό έγγραφο του κατασκευαστικού εργοστασίου "RΟVΕR", απέστειλε στους πελάτες της επιστολές, με τις οποίες τους καλούσε να ελέγξουν τα ελαστικά των αυτοκινήτων RΟVΕR, που τους είχε πωλήσει, τύπου 214 CI, 214 CABRIΟLΕT και 414 SLI και να επικοινωνήσουν με τα γραφεία του "SΕRVICΕ" της για να ρυθμιστεί η αντικατάσταση των ύποπτων ελαστικών. Και ενώ όφειλαν κατά τα ανωτέρω οι νόμιμοι εκπρόσωποι κατά το χρόνο της πώλησης να γνωρίζουν το ως άνω ουσιώδες πραγματικό ελάττωμα, να το ανακοινώσουν στον ενάγοντα και να του επιστήσουν την προσοχή στους κινδύνου απ' αυτό, από υπαιτιότητα (αμέλεια) δεν προέβησαν σε κανένα έλεγχο προκειμένου να το διαπιστώσουν και έτσι ευθύνονται για την αποκατάσταση της περιουσιακής και μη ζημίας (ηθικής βλάβης). Για την τελευταία, κατά τις διατάξεις περί αδικοπραξιών αφού η ζημογόνα ως άνω υπαίτια παράλειψη σε συνδυασμό με την προκληθείσα σωμ. βλάβη και χωρίς τη συμβατική σχέση αντίκειται στον κανόνα του άρθρου 914 AΚ να μην προκαλεί κανένας υπαίτια ζημία σε άλλον και είναι παράνομη. Περαιτέρω αποδείχτηκε ότι το αυτοκίνητο του ενάγοντος από την πιο πάνω πρόσκρουση υπέστη βλάβες στα φτερά, στο φανάρι, στον προφυλακτήρα, μάσκα, παρμπρίζ, θόλους, κρεμαγιέρα, ψαλίδια, γέφυρα, ημιαξόνιο, ψυγείο, σασμάν, μετώπη, καλοριφέρ και τη βάση της μηχανή. Για την αποκατάσταση των βλαβών αυτών ο ενάγων δαπάνησε, μαζί με το Φ.Π.A. των σχετικών τιμολογίων το συνολικό ποσό των 2.304.43 δραχμών και συγκεκριμένα 1.604.443 δραχμές για αγορά ανταλλακτικών και 700.000 δραχμές για εργασίες επισκευής (εξαγωγή καταστραφέντων και τοποθέτηση καινούργιων, βαφή, ηλεκτρολογικές εργασίες κ.λ.π.). Ακόμη αποδείχθηκε ότι η αγοραία αξία του αυτοκινήτου του ενάγοντος ανερχόμενη κατά το χρόνο του ατυχήματος στο ποσό των 6.000.000 δραχμών, συνεπεία των ανωτέρω βλαβών και παρά την αποκατάστασή τυς με τις γενόμενες επισκευές, μειώθηκε κατά το ποσό των 500.000 δραχμών. Τέλος ο ενάγων από την εις βάρος του αδικοπραξία και τον τραυματισμό του ως άνω υπέστη ηθική βλάβη, για την αποκατάσταση της οποίας πρέπει να του επιδικαστεί, ως χρηματική ικανοποίηση, το ποσό των 200.000 δραχμών, το οποίο κρίνεται εύλογο, αφού ληφθούν υπόψη οι συνθήκες του ατυχήματος, o βαθμός πταίσματος των οργάνων της εναγομένης, το είδος και η βαρύτητα των σωματικών βλαβών, η οικονομική κατάσταση των μερών και η κοινωνική θέση του ίδιου (ενάγοντος).